اگر بچه زیر دو سال داشته باشی هرجا که بروی یک نفر پیدا می شود تا تو را با نصایح و پیشنهادات و انتقاداتش مورد عنایت قرار دهد.

دوجور می شود نگاه کرد:

1. چقدر ما مردم ایران فضول هستیم و به همه کار همدیگر کار داریم. یکی می گوید چرا اینطور لباسش پوشاندی سرما می خورد دیگری می گوید وای این چه وضعیه شما بچه رو گرمایی بار میارید و ... و خلاصه حسابی کلافه و عصبی ات می کنند وآخرش هم نمی فهمی کدام کارت درست است و هر اشتباهی که ببینی کلی خودت را سرزنش می کنی که چرا به  حرف آنها گوش کردی یا اینکه گوش نکردی...

2.چقدر ما مردم ایران مهربان و دلسوز همدیگر هستیم , حتی اگر طرفمان را نشناسیم نمی توانیم تحمل کنیم در جهل و نادانی اش اشتباه کند و هرطور باشد راهنمایی اش می کنیم. چقدر خوب است که از هر نفریک نظر بشنوی , اینطوری مدام به خودت تذکر می دهی که از خط اعتدال دور نشوی. مثلا زیادی بچه ات را سرمایی یا گرمایی بار نیاوری! اگر هر انسانی عاقل باشد نه تنها از نظرات دیگران ناراحت و عصبی نمی شود بلکه سعی می کند عاقلانه با آنها برخورد کند . یعنی همه را بشنود بعد فکر کندببیند کدامش درست است همان را عمل کند و اگر روزی اشتباه کرد حداقل خوشحال باشد که با فکر خودش بهترین تصمیم را گرفته, حالا اگر نتیجه نداده می شود جبران کرد.

وقتی من با شیوه ی اول نگاه کردم خیلی دچار استرس و فشار عصبی شدم.

وقتی با نگاه دوم چشم باز کردم احساس کردم هم در بچه داری ام موفق ترم هم چند نفر از اطرافیانم را که نظرات خیلی خوبی به من داده بودند بیشتر از قبل دوست دارم.